تو تقویم اتاقم همه روزا جمعه شد
دلم بدجوری میگیره غروباش

دیگه جون نداره تن خسته ام

نبودی دلم بی تو پژمرده شد
اسیره یه احساس افسرده شد

گذشتو گذشتو یه دل مُرده شد

دنیا ، دیگه شباش پُره درده

داره از آسمون بی تو به قلبم غصه می تابه

یه عمره که فراموشت نکردم

منو به خاطرت میاری یا نه

هوای گریه هامو داری یا نه..

کسی جاتو نمیگیره تو قلبم

 دستم پینه زده انقدر نوشتم..
چی فکر میکردم چی شد سرنوشتم.

غم تو خانه نشینم کرده منو دیوارو ساعت باهم هرروز تنهایمان را به شب میرسانیم

             جمله روزگارم برخلاف ارزوهایم گذشت را انقدر تکرار کردم باور کردم که تنهایم

                        واین قسمت من شده             وتمام بی کسی مرا جبران کرده 

  دیگر نمیخواهم کسی دستم را بگیردخودم تنها از کوه تنهایی رابالا میروم..

          که در اوج تنهاییم بگذرد وبرگشتن برایم سخت باشد

               صبح داشتم گریه میکردم یهو به نظر رسید یه چیزی بگم

چشم هایم دیگر قول میدهم بیهوده نریزم ارزش شما بیشتراز دیگران است

   شما نباشید انها رانمیتوان با چهره واقعی دید

شعر:اناهیتا مقدم

از اون روزایی که بودی کنارم

نمی دونی چقد خاطره دارم

نمی دونی چقد دلم گرفته

بگو چطور باید طاقت بیارم

دارم تلف میشم کنار عکسی ، که اون روزا رو یاد من میاره

چشایی که حالا فقط یه عکسه ، داره اشک چشامو در میاره

دنیا چقد تنگه دلم سنگه دل تو

با دل تنهام چرا می جنگه دل تو

دنیا ازت خسته شدم ، بسه شکستن

چشمای من از گریه کردن دیگه خستن

منی که طاقت دوری نداشتم

واسم یه بار شکستن دیگه بس بود

هزار دفعه شکوندی و شکستم

از احساسی که داشتم گله مونده

از عشقم به تو اشک و گریه زاری

تو فکرم بود و باورش نکردم

که آخرش میخوای تنهام بزاری...